Dag 8 Laatste dag op Gawad Kalinga
De tijd vliegt hier echt voorbij. Vandaag was het alweer de laatste dag bij Gawad Kalinga. We hebben in de afgelopen 4 dagen 5 huizen voorzien van een vloer en een lik(je) verf. Net als bijna alle andere dagen was het ook vandaag weer lekker warm met veel zon en af en toe een verkoelend briesje. Het bouwen en verven van de huizen was een hele bijzondere en mooie ervaring. Ik vond het vooral zo mooi dat iedereen zo goed samenwerkte en dat iedereen de hele tijd bezig was met niet alleen het bouwen van de huizen, maar ook voor elkaar zorgde door bijvoorbeeld elkaar extra in te smeren of water rond te delen, wat echt wel nodig met deze hete temperaturen.
We werden net als de andere dagen weer verwend met allerlei lekkers, zoals snacks, rijst, lekker vlees en fruit.
Om ongeveer 15.00 uur was het tijd voor de overdracht van de symbolsiche sleutel aan de nieuwe bewoners. De huizen waren versierd met balonnen wat de huizen nog vrolijker maakte (de huizen waren natuurlijk al in vrolijke kleuren geverfd, namelijk oranje en blauw). Na de overdracht van de symbolische sleutel was het tijd om de nieuwe bewoners te verwelkomen met dansen en zingen. De Filippijnse mensen deden een dans op een vrolijk liedje genaamd ‘ako pinoy’(ik ben een pinoy=filippijn).
Natuurlijk konden we als vrijwillige Nederlandse bouwers niet achterblijven, dus hadden we ook een optreden. We hadden allemaal kleine stukjes uit liedjes gehaald die slaan op Nederland en haar maatschappij. Na een optreden met een Nederlands tintje, lieten de filppijnse kinderen uit het dorp hun talenten zien, wat heel leuk was. Ze zongen een liedje over Gawad Kalinga. Daarna was het tijd om te spelen met de kinderen en met de balonnen en bellenblaas die ze hadden gekregen.
Aan alles komt een eind, zo ook aan dit huizenbouw avontuur. We hebben dan wel fysiek afscheid genomen, maar we zullen deze bijzondere en mooie ervaring nooit vergeten!
Geschreven door Leoniek Kol
Jul 28, 2008
Jul 22, 2008
Vanuit Cebu!
Hallo allemaal!
Op het moment van dit schrijven zijn de jongeren druk bezig met het huizenbouwen bij Gawad Kalinga. Zij hebben ook stukjes geschreven maar die zijn op dit moment nog niet digitaal verwerkt. We proberen dit zo snel mogelijk op het blog te zetten.
Wel is er het eerste stuk van Daan, over de eerste dag in cebu!
-------------------------
15-7-2008
Vandaag was de dag van sight-seeing en informatie over Cebu.
Na het ontbijt zijn we in de congreszaal geintroduceerd aan belangrijke personen binnen Rafi en YMA. Er is ons verteld hoe de komende 2 weken er uit zullen zien,.
Morgen gaan we backpacken door de bergen. De voorgaande jaren hadden stonden de eerste 2 dagen in teken van Kool Adventures Camp, om er voor te zorgen dat iedereen in de groep ‘een’ word. Vanwege de tijd was het voor ons (helaas) niet mogelijk om 2 volle dagen deze activiteiten te doen. Daarom is er gekozen voor deze alternatieve oplossing.
De groep zal verdeeld worden in 2 teams. Elk team heeft 3 grote plastic zakken gekregen om hier alle essentiele spullen in te doen die nodig zullen zijn tijdens het backpacken.
Na de uitleg over het programma voor de komende 2 weken, hebben we diverse filmpjes gezien over Cebu. En tot slot hebben we een zelfgemaakte tas (van gerecyclede pakjes drinken) gehad van de jeugd van YMA. De tas was gevuld met handige goodies, zoals een zaklamp, slippers en een Malong. Een Mahlong is een multifunctioneel doek om het even grofweg te zeggen.
Een Mahlong kan voor heel veel dingen gebruikt worden, zoals bijvoorbeeld al seen slaapzak, een ‘burka’, een omkleedruimte en als draagzak.
Na de presentaties en de lunch hebben we een rondleiding gehad door de stad.
We zijn gestart in een museum tegenover Rafi, vervolgens zijn we met Tartanila’s langs verschillende belangrijke plaatsen in de stad geweest.
Tartanila’s zijn karretjes getrokken door paarden, waar maximaal 4 mensen in kunnen.
De rit met de Tartanila’s was een hele happening. De gehele trip was onder politiebegeleiding. Het is echt raar om dat te zien. Iedereen moest plaats maken zodat wij er langs konden gaan.
De rondleiding ging langs 2 musea, een kathedraal, Fort San Miquel en de City Hall.
Fort San Miguel is een Fort die gebouwd is door de Spanjaarden tijdens hun heerschappij. In de fort zijn opgravingen van een schip (gebouwd rond 1600 in Cebu) tentoongesteld dat ten onder is gegaan door de Nederlanders.
Na de bezichtigingen zijn we naar de City Hall geweest.
(In de city hall hebben we het welkomstdiner gehad. Hier volgt meer over op een later tijdstip)
Op het moment van dit schrijven zijn de jongeren druk bezig met het huizenbouwen bij Gawad Kalinga. Zij hebben ook stukjes geschreven maar die zijn op dit moment nog niet digitaal verwerkt. We proberen dit zo snel mogelijk op het blog te zetten.
Wel is er het eerste stuk van Daan, over de eerste dag in cebu!
-------------------------
15-7-2008
Vandaag was de dag van sight-seeing en informatie over Cebu.
Na het ontbijt zijn we in de congreszaal geintroduceerd aan belangrijke personen binnen Rafi en YMA. Er is ons verteld hoe de komende 2 weken er uit zullen zien,.
Morgen gaan we backpacken door de bergen. De voorgaande jaren hadden stonden de eerste 2 dagen in teken van Kool Adventures Camp, om er voor te zorgen dat iedereen in de groep ‘een’ word. Vanwege de tijd was het voor ons (helaas) niet mogelijk om 2 volle dagen deze activiteiten te doen. Daarom is er gekozen voor deze alternatieve oplossing.
De groep zal verdeeld worden in 2 teams. Elk team heeft 3 grote plastic zakken gekregen om hier alle essentiele spullen in te doen die nodig zullen zijn tijdens het backpacken.
Na de uitleg over het programma voor de komende 2 weken, hebben we diverse filmpjes gezien over Cebu. En tot slot hebben we een zelfgemaakte tas (van gerecyclede pakjes drinken) gehad van de jeugd van YMA. De tas was gevuld met handige goodies, zoals een zaklamp, slippers en een Malong. Een Mahlong is een multifunctioneel doek om het even grofweg te zeggen.
Een Mahlong kan voor heel veel dingen gebruikt worden, zoals bijvoorbeeld al seen slaapzak, een ‘burka’, een omkleedruimte en als draagzak.
Na de presentaties en de lunch hebben we een rondleiding gehad door de stad.
We zijn gestart in een museum tegenover Rafi, vervolgens zijn we met Tartanila’s langs verschillende belangrijke plaatsen in de stad geweest.
Tartanila’s zijn karretjes getrokken door paarden, waar maximaal 4 mensen in kunnen.
De rit met de Tartanila’s was een hele happening. De gehele trip was onder politiebegeleiding. Het is echt raar om dat te zien. Iedereen moest plaats maken zodat wij er langs konden gaan.
De rondleiding ging langs 2 musea, een kathedraal, Fort San Miquel en de City Hall.
Fort San Miguel is een Fort die gebouwd is door de Spanjaarden tijdens hun heerschappij. In de fort zijn opgravingen van een schip (gebouwd rond 1600 in Cebu) tentoongesteld dat ten onder is gegaan door de Nederlanders.
Na de bezichtigingen zijn we naar de City Hall geweest.
(In de city hall hebben we het welkomstdiner gehad. Hier volgt meer over op een later tijdstip)
Feb 26, 2008
Cebu 2007 blog Gijs deel 2
Haha! Oyoyoyoyoy... heb ik toch zomaar helemaal geen vervolg op mijn cebu blog gemaakt, kom ik net pas achter.. Hrmm.. Achterhaald als het misschien is, zal ik hier toch nog een vervolg schrijven op de eerdere gebeurtenissen.
Ik was gebleven bij dat ik maar eens wat drinken ging halen omdat ik mij helemaal niet lekker voelde.. Hrmm.. Ik ben op de markt in Danao in het busje van Rual (niet Raul) gaan liggen omdat ik echt beroerd was. De rest was de jollibee's in gegaan om wat te eten te halen en wat drinken voor gijs.. Eenmaal terug bij batang pinangga brak de hel los.. Darmkundig gesproken dan. Ik ben echt behoorlijk ziek geworden van, wat achteraf kraanwater bleek te zijn. Allan reageerde heel vriendlijk op mijn kreet "tobik" (water) en vulde mijn flesje heel lief voor me.. hij was alleen vergeten dat het gezuiverd moest zijn. Na vijf dagen bleek in het ziekenhuis dat ik behoorlijk ver was uitgedroogd en buikgriep had. Medicijnen en pijnstillers zorgden ervoor dat ik met een dag of 3, 4, weer helemaal op de been was. Ik was wel 10 kilo kwijtgeraakt in 5 dagen.. geen zorgen, ze zitten er al weer aan! Toen we terugkwamen in de stad, heb ik het eerst rustig aan gedaan. Ik ben een dag thuisgebleven toen de rest van de groep naar Barili ging, en mijn dag aan Don-Bosco heb ik vroegtijdig afgebroken. Gelukkig zou ik later toch nog terug gaan naar don bosco.
Ik ben ook nog meegeweest naar het openbare ziekenhuis CCMC waar de armste mensen worden geholpen. Ik heb daar een baby in mijn handen gehad die na 7 maanden al werd geboren. Zoiets kleins heb ik nog nooit in mijn handen gehad, en dat maakte veel indruk op me. Ook de mensen die daar behandeld werden maakten veel indruk op me. Zoveel, dat ik buiten even heb mogen uithuilen op Nanda's schouders, die er gelukkig voor mij waren. De rest van de tijd daar heb ik gewoon meegedraaid en we hebben het weer goed gehad. Tot we op een dag naar het resort gingen voor evaluatie en nog wat teambuilding.
Op onze weg daarheen zagen we een enorme rookwolk. Stephan en ik keken elkaar aan, want dit hadden we al eens meegemaakt, en we wisten meteen dat het heftig zou zijn. Uiteindelijk bleek dat de brand, die woedde door de wijk Tipolo in Mandaue City 800 huizen had verwoest en 3000 mensen dakloos had gemaakt. Een omgevallen petroleumlampje was de boosdoener.
In het resort werd voorgesteld om de burgemeester van Mandaue (Cortes) om toestemming te vragen om het gebied te betreden. De groep vroeg of ik kon vertellen wat ze konden verwachten voor ze een keuze maakten. Ik vond het zelf erg moeilijk om hierover te praten, maar was achteraf blij dat ik het heb gedaan. De voltallige groep (op 3 of 4 na) wilden op hun vrije dag wel naar het rampgebied om te kijken hoe de hulp op gang kwam. Onder begeleiding van filippijnse Special Forces werden we door het rampgebied geleid door een medewerker van DSWD (Deparment of Social Work and Development).
Na afloop wilde iedereen geld bijeen zamelen om de slachtoffers te helpen. We hebben uiteindelijk pp25000 kunnen geven, zo'n 400 euro, waar de bevolking een dag of 2 van kon eten. Ook hebben we kleding ingezameld. Een gebaar dat door de bevolking en autoriteiten op prijs werd gesteld. Zie mijn volgende blog met krantenartikelen.
Toen de groep weg was, begon het eigenlijk pas echt We zijn weer naar Batang Pinangga gegaan, waar ik ditmaal geen kraanwater heb gedronken, en naar Don Bosco waar ik het echt super heb gehad met steeph en geert. Lekker gevoetbald met de jongens, en ontzettend hard gelachen met brother Mari. Die had ons op een gegeven moment meegenomen naar een stel kennissen, die voor ons zouden koken. We hadden afgesproken om 7 uur, dus om 20.15 uur reden we weg. Het verkeer was echt een hel, en het leek erop alsof we niet binnen 2 uur in de stad zouden zijn. Gelukkig was daar brother mari, die op weinig subtiele manier gebruik maakte van een ambulance.. haha! klinkt opeens achter het stuur "yes yes! i love you!!". Het bleek een ambulance met zwaailicht en sirene te zijn. Brother mari zet zijn alarmlichten aan, begint te toeteren, raam open, en al roepend "thats my family in there!!" gaf hij gas, en zo hebben we tot aan de stad achter een ambulance aan kunnen rijden en waren we er met een minuutje of 23, een nieuw record
Ook hebben we met hem bij een spaans restaurant gegeten, waar hij de eigenaar goed kent. Deze man bleek een bask te zijn. Toen we begonnen over de eta, als grap, gaf hij te kennen goeie vrienden te hebben bij de eta. Hrmm.. dan voel je je wat minder op je gemak.. gelukkig was de ossentong erg lekker, en ook zijn Fajita's waren heel goed.
Ook zijn we nog naar Bohol geweest, met Stephan, Geertjan, LJ, Kristine en ik. Kristine en ik waren een dag eerder gegaan, en de dag erna hebben we de rest ontmoet en hebben we onze presidentiele suite (!) genomen in een beachresort. We hebben echt een supervette tour gemaakt over het eiland, hebben de Chocolate hills gezien, een ritje over de loboc rivier gemaakt, tarsiers (de kleinste primaat ter wereld) vastgehouden en een hangbrug bezocht waar een man was die kokosnoten met zijn tanden kon pellen.
De dag erna gingen we dolfijnen kijken, maar helaas hebben we er geen gezien. We gingen met een heel gammel bootje, een pumpboat, de zee op, en op een gegeven moment, toen het weer mooi werd, zijn we naar een eilandje geweest, waar in hoefijzervorm een zandbank voor lag. Hier hebben we echt heerlijk kunnen lopen, het was echt een prachtplek.. ongelooflijk!
Het afscheid was... moeilijk.. heel moeilijk zelfs.. vooral met 500 koreanen in de rij voor je op het vliegveld die allemaal gitaar proberen te spelen maar het begrip akkoord nog niet helemaal hebben begrepen. Terugkomst was raar.. het voelde niet als thuis komen, en zo voelt het nog steeds niet.. Mijn god wat mis ik Cebu.. en Kristine.. en iedereen die ik daar heb ontmoet.. Gelukkig komen kristine en LJ in december weer hierheen, dus dan aan ons om hen hier een onvergetelijke tijd te geven!
Mabuhay! Gijs
Cebu 2007 blog Gijs deel 1
Hallo allemaal! Daar zijn we weer.. Cebu op de fillippijnen! Het is al weer een jaar geleden, maar het voelt goed om weer terug te zijn.. Ik plaats nu even niet teveel, omdat ik niet zo heel veel tijd heb, maar ook omdat ik een beetje ziek aan het worden ben. Hoe dan ook waren de eerste dagen echt te gek!
We hebben weer kool adventure camp gedaan (met touwklimmen enzo) en ik heb mezelf toch wel overtroffen. De groep was echt super, we hebben een hecht team waar iedereen bij elkaar terecht kan als ze problemen hebben. De steun die een ieder bij de groep vindt is echt ongelooflijk! Nu zijn we bij batang pinangga, het kindertehuis. Het voelt alsof ik thuis ben gekomen. De sfeer, de kinderen maar vooral Butch zijn de dingen die het leven hier meer dan aangenaam maken.
Morgen hebben we een beachparty met de kinderen en daar kijk ik erg naar uit! Ook heb ik kristine al weer een paar keer gezien, dat is misschien we het mooiste aan onze trip. Okay.. ik ga er nu alweer een end aan breien, hee l effe op zoek naar wat te drinken.. Spreek een ieder snel weer, groetjes! Gijs
Krantenartikel 3 2007 (in het Engels)
Filipino and Dutch youth build houses, visit orphanage
Filipino and Dutch youth built 5 houses for the Gawad Kalinga Village in Bogo and visited Batang Pinangga in Carmen, Cebu last July 12-17, 2007.
The house build and the immersion to the orphanage are part of the activities in the Pinoy-Dutch Xplore II Program that facilitates understanding and educational exchange about Filipino and Dutch culture.
RAFI and its employees donated the 5 houses that were turned-over to the recipient-families last July 17. Five more houses will be donated by RAFI to the same GK village in Bogo.
In the post-activity evaluation done by RAFI, Dutch participants involved in the GK build observed the “unbelievable hospitality of the people living in GK.” They also learned that working together improves the results and the process.
The Dutch participants who visited Batang Pinangga and assisted in the work of the organization said that their immersion meant a lot to the children.
Pinoy-Dutch Xplore II, which is within the framework of the Sister City Relationship between Cebu City and Haarlemmermeer, Netherlands, is a joint undertaking between the Cebu City Government, Meerlanden Youth-Cebu, Ramon Aboitiz Foundation Inc. (RAFI) – the overall coordinator, and other organizations in Cebu.
The program started in 2006 and this year’s second run from July 8-29 involves 33 Dutch youth who are joined in by Filipino counterparts from two RAFI youth programs, Timawa Adventure Leadership Inc. and Young Minds Academy.
Youth members of Justice, Peace and Integrity (JPIC) and Commission on Youth also participated in the activities like the environmental exposure in selected marine sanctuaries in Mactan and Olanggo islands, among others.
Another upcoming activity lined up for Xplore 2007 is the tree planting at the watershed area in Pung-ol Sibugay. The participants will also visit Don Bosco Boys Town in Liloan, college farm of Cebu State College of Science and Technology, JPIC communities in Lapu-lapu City, FORGE, Share-A-Child, KAPAI, SOS Children’s Village, St. Arnold Janssen Community Learning Center, SAPAK Foundation, Cebu Micro-Enterprise Development Foundation Inc., and Cebu City Medical Center.
Filipino and Dutch youth built 5 houses for the Gawad Kalinga Village in Bogo and visited Batang Pinangga in Carmen, Cebu last July 12-17, 2007.
The house build and the immersion to the orphanage are part of the activities in the Pinoy-Dutch Xplore II Program that facilitates understanding and educational exchange about Filipino and Dutch culture.
RAFI and its employees donated the 5 houses that were turned-over to the recipient-families last July 17. Five more houses will be donated by RAFI to the same GK village in Bogo.
In the post-activity evaluation done by RAFI, Dutch participants involved in the GK build observed the “unbelievable hospitality of the people living in GK.” They also learned that working together improves the results and the process.
The Dutch participants who visited Batang Pinangga and assisted in the work of the organization said that their immersion meant a lot to the children.
Pinoy-Dutch Xplore II, which is within the framework of the Sister City Relationship between Cebu City and Haarlemmermeer, Netherlands, is a joint undertaking between the Cebu City Government, Meerlanden Youth-Cebu, Ramon Aboitiz Foundation Inc. (RAFI) – the overall coordinator, and other organizations in Cebu.
The program started in 2006 and this year’s second run from July 8-29 involves 33 Dutch youth who are joined in by Filipino counterparts from two RAFI youth programs, Timawa Adventure Leadership Inc. and Young Minds Academy.
Youth members of Justice, Peace and Integrity (JPIC) and Commission on Youth also participated in the activities like the environmental exposure in selected marine sanctuaries in Mactan and Olanggo islands, among others.
Another upcoming activity lined up for Xplore 2007 is the tree planting at the watershed area in Pung-ol Sibugay. The participants will also visit Don Bosco Boys Town in Liloan, college farm of Cebu State College of Science and Technology, JPIC communities in Lapu-lapu City, FORGE, Share-A-Child, KAPAI, SOS Children’s Village, St. Arnold Janssen Community Learning Center, SAPAK Foundation, Cebu Micro-Enterprise Development Foundation Inc., and Cebu City Medical Center.
Krantenartikel 2 2007 (in het Engels)
Dutch youth visits Cebu for cultural exchange
Thirty-three 33 youth from Netherlands are in Cebu for the Pinoy-Dutch Xplore program that aims to facilitate multi-cultural understanding and educational exchange about Filipino and Dutch culture.
The Pinoy-Dutch Xplore program, which started in 2006, is within the framework of the Sister City relationship between Cebu City and Haarlemmermeer, Netherlands. This year’s second run from July 8-29, 2007, is a joint undertaking between Meerlanden Youth Cebu, the Ramon Aboitiz Foundation Inc. (RAFI) - the overall project coordinator, Cebu City Government, and other Cebu-based organizations.
Cebu City Mayor Tommy Osmeña, welcomed the participants during the opening program held at the Eduardo Aboitiz Development Studies Center on July 9. To know more about the City, the participants were toured to various heritage and cultural sites like the Magellan’s Cross and Fort San Pedro. They also visited Mandaue City Hall where they met with Mayor Jonas Cortes and tasted Mandaue delicacies like the tagaktak and bibingka.
In the 3-week program, the Pinoy and Dutch youth will undergo adventure-based leadership training through RAFI’s Kool Adventure Camp (KAC). They will also be immersed to various institutions like the Batang Pinangga Center– an orphanage based in Carmen, Don Bosco Boys’ Town in Liloan, college farm of Cebu State College of Science and Technology (CSCST) in Barili, and the Justice Peace and Integrity of Creation (JPIC) fishing and dumpsite communities in Mactan.
“(We are here) looking for similarities. Differences don’t matter,” said Gijs Bruijnzeels, a Dutch representative, upon sharing his expectations in the program during the press briefing last July 9, 2007.
The delegates will also build 10 houses for the Gawad Kalinga site in Bogo, undergo environmental exposure in selected marine sanctuaries in Mactan and Olanggo islands, and plant trees at the watershed area in Pung-ol Sibugay, Cebu City.
Other organizations involved in the program are FORGE, Share-A-Child, KAPAI, St. Arnold Janssen Community Learning Center, SOS Childrens’ Village, SAPAK Foundation, Cebu Micro-Enterprise Development Foundation Inc. and the Cebu City Medical Center.
All these activities aim to provide opportunities for the youth to enhance their knowledge, skills, and competence, as well as shape their character, attitudes, and values towards becoming pro-active national and international citizens.
Joining the Dutch youth are counterparts from two RAFI programs, namely; the Young Minds Academy, a citizenship education and youth leadership development program, and Timawa Adventure Leadership Inc. – a post camp program for the KAC alumni.
“(To) exchange stories and build friendship, “ are what Bobby Nacorda of RAFI’s Young Minds Academy expects from Xplore. He wants to know the ropes of living from his fellow youth, especially the Dutch, in order to create and belong to a global community.
Thirty-three 33 youth from Netherlands are in Cebu for the Pinoy-Dutch Xplore program that aims to facilitate multi-cultural understanding and educational exchange about Filipino and Dutch culture.
The Pinoy-Dutch Xplore program, which started in 2006, is within the framework of the Sister City relationship between Cebu City and Haarlemmermeer, Netherlands. This year’s second run from July 8-29, 2007, is a joint undertaking between Meerlanden Youth Cebu, the Ramon Aboitiz Foundation Inc. (RAFI) - the overall project coordinator, Cebu City Government, and other Cebu-based organizations.
Cebu City Mayor Tommy Osmeña, welcomed the participants during the opening program held at the Eduardo Aboitiz Development Studies Center on July 9. To know more about the City, the participants were toured to various heritage and cultural sites like the Magellan’s Cross and Fort San Pedro. They also visited Mandaue City Hall where they met with Mayor Jonas Cortes and tasted Mandaue delicacies like the tagaktak and bibingka.
In the 3-week program, the Pinoy and Dutch youth will undergo adventure-based leadership training through RAFI’s Kool Adventure Camp (KAC). They will also be immersed to various institutions like the Batang Pinangga Center– an orphanage based in Carmen, Don Bosco Boys’ Town in Liloan, college farm of Cebu State College of Science and Technology (CSCST) in Barili, and the Justice Peace and Integrity of Creation (JPIC) fishing and dumpsite communities in Mactan.
“(We are here) looking for similarities. Differences don’t matter,” said Gijs Bruijnzeels, a Dutch representative, upon sharing his expectations in the program during the press briefing last July 9, 2007.
The delegates will also build 10 houses for the Gawad Kalinga site in Bogo, undergo environmental exposure in selected marine sanctuaries in Mactan and Olanggo islands, and plant trees at the watershed area in Pung-ol Sibugay, Cebu City.
Other organizations involved in the program are FORGE, Share-A-Child, KAPAI, St. Arnold Janssen Community Learning Center, SOS Childrens’ Village, SAPAK Foundation, Cebu Micro-Enterprise Development Foundation Inc. and the Cebu City Medical Center.
All these activities aim to provide opportunities for the youth to enhance their knowledge, skills, and competence, as well as shape their character, attitudes, and values towards becoming pro-active national and international citizens.
Joining the Dutch youth are counterparts from two RAFI programs, namely; the Young Minds Academy, a citizenship education and youth leadership development program, and Timawa Adventure Leadership Inc. – a post camp program for the KAC alumni.
“(To) exchange stories and build friendship, “ are what Bobby Nacorda of RAFI’s Young Minds Academy expects from Xplore. He wants to know the ropes of living from his fellow youth, especially the Dutch, in order to create and belong to a global community.
Krantenartikel 1 2007 (in het Engels)
Dutch youth give donations for Tipolo fire victims
Mandaue City received donations for the victims of fire that hit Tipolo, Mandaue last July 25.
The P25,000 and boxes of used clothes were donated by a group named MY Cebu, composed of Dutch youth, who recently visited Cebu for an educational and cultural exchange program. MYCebu participated in the Pinoy-Dutch Xplore II – a program spearheaded by the Cebu City Government, Meerlanden Youth, and the Ramon Aboitiz Foundation, Inc. (RAFI).
In the turnover ceremony held last August 3, 2007 at the Mandaue City Hall, MYCebu leader Gijs Bruijnzeels handed over the cash and in-kind donation to Acting City Administrator Briccio Boholst. Also present in the turnover ceremony were Mandaue City First Lady Sarah Cotes, City Councilor Jimmy Lumapas, City Attorney Francisco Amit, RAFI-EADSC Executive Director Evelyn Nacario-Castro and two other members of MYCebu – Stephan Elst and Geertjan Berman.
Bruijnzeels, Elst and Berman, together with 31 other Dutch youth and 4 adult leaders, personally witnessed the Tipolo fire on their way to Lapulapu City. The group then decided to visit Tipolo last July 27. Together with Mandaue City Social Welfare Services head Violeta Cavada, the Dutch group visited the site and talked to some of the affected residents.
Cavada said that the fire was caused by unattended firewood while one of the residents was cooking breakfast. An estimated total of 753 families or 3,182 people were affected.
Marieke Bruijnzeels, one of the MYCebu delegates said, "now everything is gone,” after seeing the effect of the incident. The rest of the group also showed their sympathy and willingness to help.
Mayor Cortes, on the other hand, is glad about the quick and favorable response of the Dutch delegates.
The MYCebu group has also visited and pledged support for other projects and programs in Cebu like Gawad Kalinga in Bogo, Batang Pinangga in Carmen and the Cebu City Medical Center, among others, during their 3-week immersion in Cebu last July 8-29.
Although not part of their original schedule, Gijs Bruijnzeels said that their visit to the Tipolo fire site made a great impact and really touched their hearts. Majority of the delegates are now back in the Netherlands.
Mandaue City received donations for the victims of fire that hit Tipolo, Mandaue last July 25.
The P25,000 and boxes of used clothes were donated by a group named MY Cebu, composed of Dutch youth, who recently visited Cebu for an educational and cultural exchange program. MYCebu participated in the Pinoy-Dutch Xplore II – a program spearheaded by the Cebu City Government, Meerlanden Youth, and the Ramon Aboitiz Foundation, Inc. (RAFI).
In the turnover ceremony held last August 3, 2007 at the Mandaue City Hall, MYCebu leader Gijs Bruijnzeels handed over the cash and in-kind donation to Acting City Administrator Briccio Boholst. Also present in the turnover ceremony were Mandaue City First Lady Sarah Cotes, City Councilor Jimmy Lumapas, City Attorney Francisco Amit, RAFI-EADSC Executive Director Evelyn Nacario-Castro and two other members of MYCebu – Stephan Elst and Geertjan Berman.
Bruijnzeels, Elst and Berman, together with 31 other Dutch youth and 4 adult leaders, personally witnessed the Tipolo fire on their way to Lapulapu City. The group then decided to visit Tipolo last July 27. Together with Mandaue City Social Welfare Services head Violeta Cavada, the Dutch group visited the site and talked to some of the affected residents.
Cavada said that the fire was caused by unattended firewood while one of the residents was cooking breakfast. An estimated total of 753 families or 3,182 people were affected.
Marieke Bruijnzeels, one of the MYCebu delegates said, "now everything is gone,” after seeing the effect of the incident. The rest of the group also showed their sympathy and willingness to help.
Mayor Cortes, on the other hand, is glad about the quick and favorable response of the Dutch delegates.
The MYCebu group has also visited and pledged support for other projects and programs in Cebu like Gawad Kalinga in Bogo, Batang Pinangga in Carmen and the Cebu City Medical Center, among others, during their 3-week immersion in Cebu last July 8-29.
Although not part of their original schedule, Gijs Bruijnzeels said that their visit to the Tipolo fire site made a great impact and really touched their hearts. Majority of the delegates are now back in the Netherlands.
Cebu City Medical Center (CCMC): Het openbare ziekenhuis
Door Rudy van der Aar:
Wat mij erg is bij gebleven was het ziekenhuis dat we een bezoek brachten. (CCMC) Het was zo armoedig en vies. Op de kinderafdeling waar we speelgoed uitdeelden lag een meisje van 2 die door haar moeder handmatig werd beademd. Dat was zo confronterend. Op de gang lagen zuurstofflessen maar omdat er geen geld was kreeg dat meisje er geen een.
Wat mij erg is bij gebleven was het ziekenhuis dat we een bezoek brachten. (CCMC) Het was zo armoedig en vies. Op de kinderafdeling waar we speelgoed uitdeelden lag een meisje van 2 die door haar moeder handmatig werd beademd. Dat was zo confronterend. Op de gang lagen zuurstofflessen maar omdat er geen geld was kreeg dat meisje er geen een.
Share A Child
Het eerste stuk is geschreven door Eleonore Venneman. Het tweede stuk werd geschreven door Marianna Szwed.
Dit project heeft diepe indruk op mij gemaakt. Het project probeert jonge vrouwen (ong. 14-18 jaar oud) uit de prostitutie te halen, door ze onderwijs te geven. Deze vrouwen zijn vaak door een neerwaartse spiraal in de prostitutie geraakt; thuis was er niet genoeg geld voor drie maaltijden en onderwijs, zodat ze om geld te verdienen maar in de prostitutie gingen. Een ander baantje in een winkel kunnen de meiden vaak niet krijgen, doordat ze geen onderwijs hebben gehad.
Toen onze groep aankwam werden we een zaaltje ingeleid, waar ook de meiden die geholpen werden zaten. Dit maakte het project gelijk veel tastbaarder en echter, doordat het niet alleen maar bij een voorstelling van de meiden bleef. Een detail dat ik schokkend vond was dat sommige meiden nog steeds in de prostitutie werken, omdat ze nog geen andere broodwinning hebben. Ook droeg een van de meisjes een t-shirt met de tekst ‘I just did your boyfriend’, wat mij wel aan het denken zette.
Nadat we een gesprek met de meiden en de begeleidsters hadden gehad zetten de meiden een prachtig lied in, dat ging over hun betere toekomst. Kippenvel bij de Nederlanders, en diep respect.
Mijn naam is Marianna Szwed en tijdens de reis naar de Filippijnen heeft het huis voor kinderen die uit de prostitutie komen heeft erg veel indruk op mij gemaakt. We zijn er met een klein groepje naar toe geweest. In het busje bespraken we een aantal vragen om te stellen aan degenen die we zouden ontmoeten. Zelf had ik niet verwacht dat we al die meisjes persoonlijk zouden ontmoeten. Het busje waar we in zaten stopte voor een hek met een bewaker. Die liet ons binnen. Daar werden we opgevangen door een vrouw die de social worker bleek te zijn. We moesten doorlopen naar de woonkamer waar op het eerste gezicht ongeveer 20 meisjes zaten. Die zagen er heel normaal uit, op een paar misplaatste teksten op de shirtjes na. Eerst vertelde de begeleiding wat het project inhield en wat zij er in deden. (Minderjarige kinderen uit de prostitutie helpen en lesgeven zodat ze aan een 'gewone' baan kunnen beginnen.) Toen we eenmaal met die meisjes aan het praten waren kwamen de emoties los. Ze vertelden hun verhaal, wat erg emotioneel is. Niet alleen dat van henzelf, maar ook van een ander, omdat het zo herkenbaar is. Er waren er ook een aantal die het ook niet wilden vertellen, wat ik persoonlijk heel begrijpelijk vind. Na allerlei verhalen gehoord te hebben, zijn we weg gegaan. In het busje was het helemaal stil, omdat iedereen zo stil was van alle verhalen.
Dit project heeft diepe indruk op mij gemaakt. Het project probeert jonge vrouwen (ong. 14-18 jaar oud) uit de prostitutie te halen, door ze onderwijs te geven. Deze vrouwen zijn vaak door een neerwaartse spiraal in de prostitutie geraakt; thuis was er niet genoeg geld voor drie maaltijden en onderwijs, zodat ze om geld te verdienen maar in de prostitutie gingen. Een ander baantje in een winkel kunnen de meiden vaak niet krijgen, doordat ze geen onderwijs hebben gehad.
Toen onze groep aankwam werden we een zaaltje ingeleid, waar ook de meiden die geholpen werden zaten. Dit maakte het project gelijk veel tastbaarder en echter, doordat het niet alleen maar bij een voorstelling van de meiden bleef. Een detail dat ik schokkend vond was dat sommige meiden nog steeds in de prostitutie werken, omdat ze nog geen andere broodwinning hebben. Ook droeg een van de meisjes een t-shirt met de tekst ‘I just did your boyfriend’, wat mij wel aan het denken zette.
Nadat we een gesprek met de meiden en de begeleidsters hadden gehad zetten de meiden een prachtig lied in, dat ging over hun betere toekomst. Kippenvel bij de Nederlanders, en diep respect.
Mijn naam is Marianna Szwed en tijdens de reis naar de Filippijnen heeft het huis voor kinderen die uit de prostitutie komen heeft erg veel indruk op mij gemaakt. We zijn er met een klein groepje naar toe geweest. In het busje bespraken we een aantal vragen om te stellen aan degenen die we zouden ontmoeten. Zelf had ik niet verwacht dat we al die meisjes persoonlijk zouden ontmoeten. Het busje waar we in zaten stopte voor een hek met een bewaker. Die liet ons binnen. Daar werden we opgevangen door een vrouw die de social worker bleek te zijn. We moesten doorlopen naar de woonkamer waar op het eerste gezicht ongeveer 20 meisjes zaten. Die zagen er heel normaal uit, op een paar misplaatste teksten op de shirtjes na. Eerst vertelde de begeleiding wat het project inhield en wat zij er in deden. (Minderjarige kinderen uit de prostitutie helpen en lesgeven zodat ze aan een 'gewone' baan kunnen beginnen.) Toen we eenmaal met die meisjes aan het praten waren kwamen de emoties los. Ze vertelden hun verhaal, wat erg emotioneel is. Niet alleen dat van henzelf, maar ook van een ander, omdat het zo herkenbaar is. Er waren er ook een aantal die het ook niet wilden vertellen, wat ik persoonlijk heel begrijpelijk vind. Na allerlei verhalen gehoord te hebben, zijn we weg gegaan. In het busje was het helemaal stil, omdat iedereen zo stil was van alle verhalen.
JPIC
Door Maria Baarslag
Ik heb een bezoek gebracht aan de JPIC-projecten op de vuilnisbelten van Lapu Lapu City. Het is goed om te zien dat de mensen die hier wonen niet vergeten worden. Letterlijk en figuurlijk leven ze ver van de rijke bevolking. Op deze plek lopen er verschillende projecten om de bevolking hier te ondersteunen. Zo leren de vrouwen hier een vak; naaien of weven bijvoorbeeld. Hierdoor wordt het mogelijk om marktwaarde toe te voegen aan de grondstoffen die ze gebruiken; de spullen die van de vuilnisbelt komen. Ook zijn er onderwijsprojecten voor kinderen en is er een schooltje. Daarnaast is er een huizenbouwproject.
Wat mij het meeste heeft geraakt, is de kracht die deze mensen opbrengen om hun situatie te verbeteren en tegelijkertijd ook een zekere vorm van acceptatie hebben. Ik sliep tijdens mijn verblijf hier in iets wat wij een krot noemen, een huisje gemaakt van 'afvalmateriaal', maar de mensen hier geven het een nieuwe functie en geven er een kleurrijk geheel aan. Ondanks het positivisme en de kracht, gaf deze plek mij ook een heel verdrietig gevoel. Binnenlopend op de afgesloten vuilnisbelt, wordt je overrompeld door de vreselijke stank en vliegen. En terwijl je een doek voor je mond slaat om de stank te verminderen, zie je om je heen allemaal mensen die dag in dag uit die vuilnisbelt weer opklimmen. Hier hele dagen in de brandende zon in de eindeloze stroom van afval werken om te overleven. Het is zo belangrijk dat wij hier iets aan veranderen.
Ik heb een bezoek gebracht aan de JPIC-projecten op de vuilnisbelten van Lapu Lapu City. Het is goed om te zien dat de mensen die hier wonen niet vergeten worden. Letterlijk en figuurlijk leven ze ver van de rijke bevolking. Op deze plek lopen er verschillende projecten om de bevolking hier te ondersteunen. Zo leren de vrouwen hier een vak; naaien of weven bijvoorbeeld. Hierdoor wordt het mogelijk om marktwaarde toe te voegen aan de grondstoffen die ze gebruiken; de spullen die van de vuilnisbelt komen. Ook zijn er onderwijsprojecten voor kinderen en is er een schooltje. Daarnaast is er een huizenbouwproject.
Wat mij het meeste heeft geraakt, is de kracht die deze mensen opbrengen om hun situatie te verbeteren en tegelijkertijd ook een zekere vorm van acceptatie hebben. Ik sliep tijdens mijn verblijf hier in iets wat wij een krot noemen, een huisje gemaakt van 'afvalmateriaal', maar de mensen hier geven het een nieuwe functie en geven er een kleurrijk geheel aan. Ondanks het positivisme en de kracht, gaf deze plek mij ook een heel verdrietig gevoel. Binnenlopend op de afgesloten vuilnisbelt, wordt je overrompeld door de vreselijke stank en vliegen. En terwijl je een doek voor je mond slaat om de stank te verminderen, zie je om je heen allemaal mensen die dag in dag uit die vuilnisbelt weer opklimmen. Hier hele dagen in de brandende zon in de eindeloze stroom van afval werken om te overleven. Het is zo belangrijk dat wij hier iets aan veranderen.
Gawad Kalinga (huizenbouwproject)
Ik ben Marco Schoorl en ik ben ook afgelopen jaar mee geweest naar de Filippijnen!
En het was echt geweldig! Alles, de groep, de reis, de projecten, de leiding (moet ik zeggen) oftewel alles!
De herinnering die mij nog het meeste is bijgebleven is toch wel het Gawad Kalinga, het huizenbouwproject. Zelf sliep ik daar bij een gastgezin, die afkomstig waren uit een sloppenwijk, ze hadden het niet rijk. Maar zij waren zo lief, zo gastvrij en zo zorgzaam om mij. Terwijl ze op het zelfde moment moeite hadden om zichzelf in leven te houden.Het meest mooie was ook nog het samenwerken met de inwoners van die wijk waar we waren, samen met hen bouwden we de huizen!
Als laatste nog een raar moment, dat had ik op de dumpsite, vuilnisbelt. Want eigenlijk komen wij daar als een soort ramptoerist. Maar toen we vroegen of we de mensen op de foto mochten nemen ging ze heel vrolijk staan lachen en zwaaien. Raar in onze ogen. Maar wij zijn voor hun ook een attractie, wanneer komen er nu rijke mensen uit het westen speciaal naar hun toe, om hun op de foto zetten? We kunnen ook naar een hotel toe gaan, waarom dan toch daar heen……
En het was echt geweldig! Alles, de groep, de reis, de projecten, de leiding (moet ik zeggen) oftewel alles!
De herinnering die mij nog het meeste is bijgebleven is toch wel het Gawad Kalinga, het huizenbouwproject. Zelf sliep ik daar bij een gastgezin, die afkomstig waren uit een sloppenwijk, ze hadden het niet rijk. Maar zij waren zo lief, zo gastvrij en zo zorgzaam om mij. Terwijl ze op het zelfde moment moeite hadden om zichzelf in leven te houden.Het meest mooie was ook nog het samenwerken met de inwoners van die wijk waar we waren, samen met hen bouwden we de huizen!
Als laatste nog een raar moment, dat had ik op de dumpsite, vuilnisbelt. Want eigenlijk komen wij daar als een soort ramptoerist. Maar toen we vroegen of we de mensen op de foto mochten nemen ging ze heel vrolijk staan lachen en zwaaien. Raar in onze ogen. Maar wij zijn voor hun ook een attractie, wanneer komen er nu rijke mensen uit het westen speciaal naar hun toe, om hun op de foto zetten? We kunnen ook naar een hotel toe gaan, waarom dan toch daar heen……
Mycebu 2006 volgens Gijs
Hallo allemaal!!!
Na een uberlange vliegreis kwamen we in Hong-Kong aan. Deze stad gaf een volledig nieuwe invulling aan de term "bloedheet". Jongejonge, ik zeur nooit meer over bloedhittte in Nederland... Dit was echt heeeeeeel warm!! 's Avonds naar Cebu gevlogen. Eenmaal aangekomen werden we onder politie-escorte naar ons verblijf gereden, ook weer nieuw heh!
Groetjes!
Gijs
-----
Hallo allemaal!! Ik zal je even kort vertellen wat we nu allemaal zo'n beetje meemaken. We zijn zaterdag voor het eerst Cebu in geweest, wat een ontzettende wrange ervaring was. We hadden een geweldige tijd met de begeleiders en met elkaar, maar we hebben veel dingen gezien die een ieder van ons toch wel raakten. Rivieren die letterlijk open riolen zijn, met 3 meter hoog drijvend afval soms, wc's die er op uitkomen, je ziet straatkinderen die zich met verkeerde dingen bezig houden of proberen om je wat te verkopen. Omdat ze soms letterlijk minutenlang aan je t-shirt staan te trekken (soms met 3 of 4 kinderen) wordt het wel moeilijk om "dili" (nee) te zeggen tegen ze. Je weet dat je die kinderen er namelijk niks mee helpt door het wel te kopen. Zondag zijn we naar een cool camp geweest. Hier hebben we de hele dag aan teambuilding gedaan, maar met de hitte was dat voor sommigen toch iets te veel van het goede. De temperatuur schommelt hier op het heetst van de dag (zo rond 11 uur 's ochtends) rond de 37, 38 graden, maar door de luchtvochtigheid voelt het heel veel warmer aan. Zondagavond heeft de groep zich opgesplitst en is het ene deel vertrokken naar Liloang, om daar huizen te bouwen, en wij zijn met 14 man naar Carmen gegaan, naar een kleine baranga (dorp) die Triomfo heet. Daar zitten we in Batang Pinangga, dat "geliefd kind" betekent. Hier zitten veel kinderen die hebben rondgezworven, zijn misbruikt of weeskinderen. Iedereen heeft hier een verschillende taak gekregen waar we op de dinsdag mee zouden beginnen. Ikzelf moest op de boerderij werken, in mijn eentje. Het dagelijkse ritme is dat je om 4.30 uur opstaat, rond half 6 het land opgaat tot ongeveer 7 uur. Dan ga je ontbijten en daarna tot 10 uur weer verder op het land. Van 10 tot 16.00 heb je siesta, met tussendoor nog snacktime en lunch. Van 16 tot 17.30 werk je ook nog even op het land. Ik heb niet met de karabow (waterbuffel) hoeven werken, maar ben de plantages opgegaan om daar kamote (zoete aardappel) af te snijden, om op een open stuk akker weer in de grond te planten. Je kan je voorstellen dat met 38 graden en de volle zon op je hoofd (om over de rode mieren, muskieten en wespen nog maar niet te praten) dit ontzettend hard werk is. Daarom hebben we ook gezegd dat ik alleen op dinsdagochtend farmshift heb, de dinsdagmiddag kreeg ik vrij, en vandaag was ik housefather. Dit houdt in dat je de kinderen op tijd uit bed plukt om ze naar school te sturen, dat je ervoor zorgt dat ze zich douchen, of in de rivier wassen (dit omdat we namelijk 2 dagen zonder kraanwater hebben gezeten). Vandaag zijn we naar een basisschool geweest, waar ik samen met Geert-Jan een les heb gegeven. Dit was zooo ontzettend leuk. De filippijnen kijken naar je zoals de indianen naar Columbus moeten hebben gekeken. Toch voelen we ons allemaal heel welkom, en het grappige "hey joe!" dat de filippijnen naar ons "amerikanen" roepen nemen we allemaal maar voor lief. We kijken er erg naar uit om weer met de hele groep bij elkaar te zijn, dat zal op vrijdag gebeuren. Dan gaan we diezelfde dag meteen weer opsplitsen om naar een nieuwe plek te gaan. Hier kijk ik erg naar uit, want er zitten veel mensen in de andere groep die ik graag wel weer zou spreken. Ook willen we graag nog een keertje shoppen, het IS hier inderdaad echt MEGAgoedkoop. Heb al een shirtje gekocht voor iets minder dan 5 euro in een redelijk hippe zaak, soort van h&m achtig iets, maar dan kleiner. Ik zit nu voor de tweede keer binnen een jaar aan de andere kant van de wereld, en voor het eerst dat ik me echt aan de andere kant van de wereld voel. Ik heb ontzettend veel respect voor de mensen die hier wonen, en we doen goed werk naar mijn idee. Als we terugzijn willen we nog wat sponsoractiviteiten organiseren om ongeveer 300 euro bij elkaar te rapen om een extra klaslokaal te bouwen bij de school van Triomfo. Hier ligt de bouw nu al 2 jaar stil vanwege geldgebrek. De mensen verdienen hier zo'n 2000 Peso per maand, wat ongeveer 25 euro is. Dagelijkse gezinskosten liggen zo tegen de 400 peso aan, en schoolgeld per kind is 1000 peso. Tel uit je "winst". De armoede van deze mensen blijkt echter op geen enkele manier wat betreft hun gastvrijheid. Ze koken speciaal op het fornuis als blijk van waardering, waar men normaal op hout kookt.. Vier keer per dag rijst valt me trouwens perfect, neem van mij aan: er is niks lekkerders dan wat rijst en mango als ontbijt. Per dag eten we zo'n 2 mango's en de bananen kunnen we van de bomen plukken. Raar maar waar, maar om "een gezicht achter het paradijs" te kunnen zien, moet je ook het paradijs kunnen zien, en dat beseffen we allemaal ten volle.
Groetjes! Gijs
----
Hallo allemaal! Vanochtend om half 7 zijn we weer op Schiphol geland. Na een lange, niet al te plezierige vlucht kwam er een einde aan onze reis. Tussen dit stuk en het vorige stuk zit toch wel een behoorlijke tijd, en ik zal proberen om de belangrijkste leuke en minder leuke highlights hier even te melden. Allereerst hebben we het weekend na het eerste weekproject leuk besteed. We zijn met de hele groep gaan snorkelen, iets wat ik nog nooit eerder had gedaan, maar wat toch zeker de moeite waard was. Het enige nadeel, is dat als je gaat snorkelen met de verkeerde snorkel je merkt dat het zeewater in de filippijnen extreem zout is, en zelfs als je denkt dat de zonnestralen worden tegengehouden door de wolken verbrand je waar je bij staat. Op het moment dat mn benen naar kip begonnen te ruiken vond ik het wel weer mooi geweest en ben ik maar eens gaan smeren, uiteraard veel en veel te laat. Diezelfde avond zijn we met alle mannen (behalve Bob ) en Britta en Maria naar Maktan gegaan, waar we bij een vissersgemeenschap de avond en de dag erna hebben doorgebracht. We werden ontzettend warm onthaald, moesten natuurlijk (wéér) eten (rijst, en heel veel vis, wat opzich logisch is daar). Tijdens het avondprogramma stonden we wederom versteld van de danskunsten van de filippijnen. Een jongen van niet ouder dan 8 stond daar Michael Jackson - Beat it zo onwijs goed te dansen, het was een exacte kopie van de dans uit de videoclip. De maandag stond ik om 3.30 uur op, om 5 uur zouden we de zee opgaan. Omdat een aantal mensen tijdelijk verhinderd was (lees: hun bed niet uit kwamen) gingen we uiteindelijk pas om half 6 het water in, om naar het bootje toe te waden. We zijn naar een eilandje gevaren, waar we even voor het weer moesten schuilen. Flink wat regen en een waterhoos (ja jongens, een echte tornado!!) in de verte deden ons een halt toe roepen. Na wat gerelaxed te hebben en wat te hebben gegeten (en te foute filmpjes maken) zijn we met de boot weer het water opgegaan om wat fuiken binnen te halen. Het laatste stuk hebben we te voet tot kniediepte terug gelopen opzoek naar krabben, zee-egels, blowfish (weet ff de nederlandse naam niet meer, maar die leuke vissen die zich op kunnen blazen, je ziet ze ook in finding nemo en sharktale) en zeesterren. Eenmaal terug hadden we even siesta en daarna hebben we allemaal een fuik gemaakt. De dinsdag zijn we met de hele groep naar lihook pilipina geweest, waar we een vuilnisbelt hebben bezocht. Een deel van de groep had de nacht daarvoor al op een andere vuilnisbelt doorgebracht en was toch wel redelijk aangedaan door de verschillende indrukken daar. We hebben op de vuilnisbelt rare dingen gezien en gehoord. Het is vreemd om een groep mensen op een vrachtwagen af te zien rennen onder luid gejuich (het was een vrachtwagen uit een rijke buurt) en daar "belangrijke" spullen uit te zien plukken. Ook de verhalen over de vondsten van menselijke resten doen je wat. De woensdag was bedoeld als rustdag, en zo hebben stephan maurits en ik hem dan ook ingepland. We zijn voor ons redelijk laat(10 uur) naar SM geweest, het grootste winkelcentrum in Cebu, waar we wat hebben rondgeneusd en voor iets minder dan 1.50 euro naar pirates of the caribean zijn geweest. De popcorn en de flesjes water waren nog duurder dan het kaartje zelf. 's Avonds hebben we de verjaardag van Britta uitgebreid gevierd door ons volledig vol te stouwen met McDonalds. Voor velen van ons de eerste avond geen rijst, het was dus echt een feestje! De donderdag was weinig feestvol. We kregen te horen dat op de dinsdag een woonwijk was afgebrand die onder de hoede stond van de stichting Share A Child, de stichting die we die dag bezochten. Ons programma werd wat omgegooid en bezochten de wijk Lawis, in de barangay Alaska in de stad Cebu. Wat we daar zagen trof ons allemaal diep. Sommige huizen smeulden nog wat na, kinderen liepen op blote voeten door bergen glas, op zoek naar wat spulletjes die ze nog konden gebruiken. Er lagen verbrande dieren op straat, mensen wasten zich met water uit het open riool en van gestructureerde humanitaire hulp was weinig sprake. Afgezien van één ambulance en 5 agenten met M16 machinegeweren (om plunderen te voorkomen, waar al lang niks meer te plunderen viel) was er niks wat op hulp leek. Wel werd er vanuit 2 partytenten voedsel uitgedeeld aan de getroffen bevolking. De beelden, de geur en de gesprekken van daar, zullen nog lang blijven rondspoken, hebben een diepe indruk op een ieder van ons achtergelaten. We vonden dat we iets moesten doen, en hebben als groep besloten vanuit ons sponsorpotje 20.000 peso (320 euro) beschikbaar te stellen, zodat alle 500 getroffen mensen voor 3 dagen te eten hadden. Stephan en ik hebben een taxi gepakt naar het kantoor van Share A Child, en kregen een ware vip-status opgeplakt na het melden van het sponsorbedrag. De overdracht werd door de mensen daar op film vastgelegd, en blij dat we nog een beetje konden beteken, op een concrete manier vertrokken we terug naar SOS Kinderdorpen waar we die week verbleven. De kinderen hadden een speciaal programma voor ons en hoe wrang en naar de ochtend was, zo spectaculair, gezellig en liefdevol was de avond. Alle kinderen namen afscheid van ons die avond, de ochtend erop zouden we vertrekken. Op vrijdag zijn we naar een berg in de buurt van de stad vertrokken. Hier zouden we een dag lang met wat filippijnse jongeren optrekken. We hebben bomen geplant en een berg beklommen. Dat was een enorme tocht, maar wel supergaaf. Het uitzicht wat we hadden was adembenemend. 's Avonds werden we verrast door een onwijze moesonbui, en dat was dan ook het moment dat iedereen ook definitief zichtbaar smerig was. Op dit moment ligt het t-shirt wat ik die dag aanhad nog te weken in de steradent, in de hoop dat de modder er nog uit weet te trekken. Zaterdag hadden we een ropes-course (high elements). Voor de niet-engels sprekenden onder ons: touwklimmen! We hebben 2 onderdelen gedaan, de pumperpole (hier moest je in een 15 meter hoge paal klimmen, erop gaan staan, omdraaien en naar een touw springen dan 8 meter verder hing) en een 25 meter hoge klimmuur. De pumperpole is me niet gelukt, de klimmuur wel. Het was een enorme ervaring. Aan het einde van de dag begon het te regenen, maar heeft astrid een belofte aan zichzelf nagestreefd en heeft in de zeikende regen de pumperpole gedaan in iets minder dan een half uur. Astrid heeft bij deze bij mij een heldenstatus opgebouwd, je bent super! Zondag hebben we even lekker in een beachresort gezeten, 's avonds zouden we een diner hebben met de burgemeester, maar die kwam niet opdagen wegens ziekte. Wel hebben we onze vrienden Butch, Anne, Joepacks (Batang Pinangga), Danny en de rest van SOS kinderdorp Cebu en Share A Child weer gezien. De mensen van Share A Child hadden een cadeau voor ons. Een bedankbrief, de lijsten van de mensen die eten hadden ontvangen en het mooiste, foto's van de voedseldistributie. Ons werd het verhaal verteld dat het geld wat we hadden gegeven net op tijd kwam, omdat het voedsel net die dag op was geraakt. Ik kreeg het pakketje overhandigd, en ik ben er trots op, dat we als groep iets hebben kunnen betekenen voor die mensen. Na een hoop afscheids-/bedanktspeeches zijn we met de mensen van Ramon Aboitiz Foundation Inc. (Rafi, zij organiseerden alles voor ons en dat was ook de plek waar we sliepen)en wat andere filippijnse jongeren gaan stappen in mijn favoriete club Yo Latino. De maandag zijn we nog even uitgebreid gaan shoppen, maar het afscheid nemen was toch wel weer moeilijk. We hebben in zo'n korte tijd zulke goeie vrienden gemaakt, vrienden voor het leven, en om ze nu voor een jaar te missen is een raar gevoel. Volgend jaar ga ik weer terug, met Stephan, Geertjan, Gerben en Astrid wilde ook graag mee. We zullen onze vrienden weer opzoeken, de projecten weer bezoeken buiten de Mycebugroep om, omdat we niet 2x meemogen. Toch zullen wij doorgaan met het houden van sponsoracties, vanaf nu gericht op 3 projecten in het bijzonder: Batang Pinangga: een huis in Triomfo, Carmen, Cebu waar weeskinderen, kinderen die mishandeld, verwaarloosd of misbruikt zijn een nieuwe eerlijke kans op een goeie familie krijgen, waar ze weer leren om kind te zijn en educatie krijgen. Dit onder leiding van Butch Carpintera, mijn held, mijn superheld. Gawad Kalinga: een huizenbouwproject in barilli waar voor 800 euro een huis voor een volledig gezin wordt gebouwd. Deze huizen zijn voor de allerarmste bedoeld en het was mooi om te zien hoe zij een nieuwe kans op een goed bestaan krijgen. CCMC: Cebu City Medical Centre, een van de grotere ziekenhuizen. Een plek waar er hard geld nodig is voor materieel en medicijnen, maar ook voor het potje voor de mensen die geen medische verzorging kunnen betalen. Het ziekenhuis betaalt voor zoveel mogelijk van deze mensen de zorg, maar dat kost ook voor hen veel geld.
Mocht je na het lezen van deze verhalen het gevoel hebben dat je wat wilt doen, laat het dan even weten, misschien kan ik je van advies zijn. Mocht je nou gewoon wat geld ofzo willen geven mag je dat altijd storten op: Rekening naam: Par. H. Joannes de Doper MY Cebu Rekening nummer: 1555.91.002 Vermeld even je naam, en waarvoor je geld is bedoeld. Stuur ook mij dan even een mailtje, zodat ik je kan bedanken. Mailen mag natuurlijk gewoon naar gbruijnzeels@hotmail.com
Nu is het goed geweest voor vanavond, ik ga eten waar ik al een week naar uitkijk: andijviestampot met schnitzel!
Weblog ervaringen MyCebu
Op dit weblog vindt je de ervaringen van voorgaande deelnemers aan het MyCebu project. Als je geïnteresseerd bent in ons project is het de moeite waard om deze verhalen te lezen, zodat je een beetje een idee krijgt wat je te wachten staat!
Mabuhay!
Gijs
Mabuhay!
Gijs
Subscribe to:
Posts (Atom)