Mycebu 2006 volgens Gijs

Hallo allemaal!!!

Na een uberlange vliegreis kwamen we in Hong-Kong aan. Deze stad gaf een volledig nieuwe invulling aan de term "bloedheet". Jongejonge, ik zeur nooit meer over bloedhittte in Nederland... Dit was echt heeeeeeel warm!! 's Avonds naar Cebu gevlogen. Eenmaal aangekomen werden we onder politie-escorte naar ons verblijf gereden, ook weer nieuw heh!

Groetjes!

Gijs
-----

Hallo allemaal!! Ik zal je even kort vertellen wat we nu allemaal zo'n beetje meemaken. We zijn zaterdag voor het eerst Cebu in geweest, wat een ontzettende wrange ervaring was. We hadden een geweldige tijd met de begeleiders en met elkaar, maar we hebben veel dingen gezien die een ieder van ons toch wel raakten. Rivieren die letterlijk open riolen zijn, met 3 meter hoog drijvend afval soms, wc's die er op uitkomen, je ziet straatkinderen die zich met verkeerde dingen bezig houden of proberen om je wat te verkopen. Omdat ze soms letterlijk minutenlang aan je t-shirt staan te trekken (soms met 3 of 4 kinderen) wordt het wel moeilijk om "dili" (nee) te zeggen tegen ze. Je weet dat je die kinderen er namelijk niks mee helpt door het wel te kopen. Zondag zijn we naar een cool camp geweest. Hier hebben we de hele dag aan teambuilding gedaan, maar met de hitte was dat voor sommigen toch iets te veel van het goede. De temperatuur schommelt hier op het heetst van de dag (zo rond 11 uur 's ochtends) rond de 37, 38 graden, maar door de luchtvochtigheid voelt het heel veel warmer aan. Zondagavond heeft de groep zich opgesplitst en is het ene deel vertrokken naar Liloang, om daar huizen te bouwen, en wij zijn met 14 man naar Carmen gegaan, naar een kleine baranga (dorp) die Triomfo heet. Daar zitten we in Batang Pinangga, dat "geliefd kind" betekent. Hier zitten veel kinderen die hebben rondgezworven, zijn misbruikt of weeskinderen. Iedereen heeft hier een verschillende taak gekregen waar we op de dinsdag mee zouden beginnen. Ikzelf moest op de boerderij werken, in mijn eentje. Het dagelijkse ritme is dat je om 4.30 uur opstaat, rond half 6 het land opgaat tot ongeveer 7 uur. Dan ga je ontbijten en daarna tot 10 uur weer verder op het land. Van 10 tot 16.00 heb je siesta, met tussendoor nog snacktime en lunch. Van 16 tot 17.30 werk je ook nog even op het land. Ik heb niet met de karabow (waterbuffel) hoeven werken, maar ben de plantages opgegaan om daar kamote (zoete aardappel) af te snijden, om op een open stuk akker weer in de grond te planten. Je kan je voorstellen dat met 38 graden en de volle zon op je hoofd (om over de rode mieren, muskieten en wespen nog maar niet te praten) dit ontzettend hard werk is. Daarom hebben we ook gezegd dat ik alleen op dinsdagochtend farmshift heb, de dinsdagmiddag kreeg ik vrij, en vandaag was ik housefather. Dit houdt in dat je de kinderen op tijd uit bed plukt om ze naar school te sturen, dat je ervoor zorgt dat ze zich douchen, of in de rivier wassen (dit omdat we namelijk 2 dagen zonder kraanwater hebben gezeten). Vandaag zijn we naar een basisschool geweest, waar ik samen met Geert-Jan een les heb gegeven. Dit was zooo ontzettend leuk. De filippijnen kijken naar je zoals de indianen naar Columbus moeten hebben gekeken. Toch voelen we ons allemaal heel welkom, en het grappige "hey joe!" dat de filippijnen naar ons "amerikanen" roepen nemen we allemaal maar voor lief. We kijken er erg naar uit om weer met de hele groep bij elkaar te zijn, dat zal op vrijdag gebeuren. Dan gaan we diezelfde dag meteen weer opsplitsen om naar een nieuwe plek te gaan. Hier kijk ik erg naar uit, want er zitten veel mensen in de andere groep die ik graag wel weer zou spreken. Ook willen we graag nog een keertje shoppen, het IS hier inderdaad echt MEGAgoedkoop. Heb al een shirtje gekocht voor iets minder dan 5 euro in een redelijk hippe zaak, soort van h&m achtig iets, maar dan kleiner. Ik zit nu voor de tweede keer binnen een jaar aan de andere kant van de wereld, en voor het eerst dat ik me echt aan de andere kant van de wereld voel. Ik heb ontzettend veel respect voor de mensen die hier wonen, en we doen goed werk naar mijn idee. Als we terugzijn willen we nog wat sponsoractiviteiten organiseren om ongeveer 300 euro bij elkaar te rapen om een extra klaslokaal te bouwen bij de school van Triomfo. Hier ligt de bouw nu al 2 jaar stil vanwege geldgebrek. De mensen verdienen hier zo'n 2000 Peso per maand, wat ongeveer 25 euro is. Dagelijkse gezinskosten liggen zo tegen de 400 peso aan, en schoolgeld per kind is 1000 peso. Tel uit je "winst". De armoede van deze mensen blijkt echter op geen enkele manier wat betreft hun gastvrijheid. Ze koken speciaal op het fornuis als blijk van waardering, waar men normaal op hout kookt.. Vier keer per dag rijst valt me trouwens perfect, neem van mij aan: er is niks lekkerders dan wat rijst en mango als ontbijt. Per dag eten we zo'n 2 mango's en de bananen kunnen we van de bomen plukken. Raar maar waar, maar om "een gezicht achter het paradijs" te kunnen zien, moet je ook het paradijs kunnen zien, en dat beseffen we allemaal ten volle.

Groetjes! Gijs

----

Hallo allemaal! Vanochtend om half 7 zijn we weer op Schiphol geland. Na een lange, niet al te plezierige vlucht kwam er een einde aan onze reis. Tussen dit stuk en het vorige stuk zit toch wel een behoorlijke tijd, en ik zal proberen om de belangrijkste leuke en minder leuke highlights hier even te melden. Allereerst hebben we het weekend na het eerste weekproject leuk besteed. We zijn met de hele groep gaan snorkelen, iets wat ik nog nooit eerder had gedaan, maar wat toch zeker de moeite waard was. Het enige nadeel, is dat als je gaat snorkelen met de verkeerde snorkel je merkt dat het zeewater in de filippijnen extreem zout is, en zelfs als je denkt dat de zonnestralen worden tegengehouden door de wolken verbrand je waar je bij staat. Op het moment dat mn benen naar kip begonnen te ruiken vond ik het wel weer mooi geweest en ben ik maar eens gaan smeren, uiteraard veel en veel te laat. Diezelfde avond zijn we met alle mannen (behalve Bob ) en Britta en Maria naar Maktan gegaan, waar we bij een vissersgemeenschap de avond en de dag erna hebben doorgebracht. We werden ontzettend warm onthaald, moesten natuurlijk (wéér) eten (rijst, en heel veel vis, wat opzich logisch is daar). Tijdens het avondprogramma stonden we wederom versteld van de danskunsten van de filippijnen. Een jongen van niet ouder dan 8 stond daar Michael Jackson - Beat it zo onwijs goed te dansen, het was een exacte kopie van de dans uit de videoclip. De maandag stond ik om 3.30 uur op, om 5 uur zouden we de zee opgaan. Omdat een aantal mensen tijdelijk verhinderd was (lees: hun bed niet uit kwamen) gingen we uiteindelijk pas om half 6 het water in, om naar het bootje toe te waden. We zijn naar een eilandje gevaren, waar we even voor het weer moesten schuilen. Flink wat regen en een waterhoos (ja jongens, een echte tornado!!) in de verte deden ons een halt toe roepen. Na wat gerelaxed te hebben en wat te hebben gegeten (en te foute filmpjes maken) zijn we met de boot weer het water opgegaan om wat fuiken binnen te halen. Het laatste stuk hebben we te voet tot kniediepte terug gelopen opzoek naar krabben, zee-egels, blowfish (weet ff de nederlandse naam niet meer, maar die leuke vissen die zich op kunnen blazen, je ziet ze ook in finding nemo en sharktale) en zeesterren. Eenmaal terug hadden we even siesta en daarna hebben we allemaal een fuik gemaakt. De dinsdag zijn we met de hele groep naar lihook pilipina geweest, waar we een vuilnisbelt hebben bezocht. Een deel van de groep had de nacht daarvoor al op een andere vuilnisbelt doorgebracht en was toch wel redelijk aangedaan door de verschillende indrukken daar. We hebben op de vuilnisbelt rare dingen gezien en gehoord. Het is vreemd om een groep mensen op een vrachtwagen af te zien rennen onder luid gejuich (het was een vrachtwagen uit een rijke buurt) en daar "belangrijke" spullen uit te zien plukken. Ook de verhalen over de vondsten van menselijke resten doen je wat. De woensdag was bedoeld als rustdag, en zo hebben stephan maurits en ik hem dan ook ingepland. We zijn voor ons redelijk laat(10 uur) naar SM geweest, het grootste winkelcentrum in Cebu, waar we wat hebben rondgeneusd en voor iets minder dan 1.50 euro naar pirates of the caribean zijn geweest. De popcorn en de flesjes water waren nog duurder dan het kaartje zelf. 's Avonds hebben we de verjaardag van Britta uitgebreid gevierd door ons volledig vol te stouwen met McDonalds. Voor velen van ons de eerste avond geen rijst, het was dus echt een feestje! De donderdag was weinig feestvol. We kregen te horen dat op de dinsdag een woonwijk was afgebrand die onder de hoede stond van de stichting Share A Child, de stichting die we die dag bezochten. Ons programma werd wat omgegooid en bezochten de wijk Lawis, in de barangay Alaska in de stad Cebu. Wat we daar zagen trof ons allemaal diep. Sommige huizen smeulden nog wat na, kinderen liepen op blote voeten door bergen glas, op zoek naar wat spulletjes die ze nog konden gebruiken. Er lagen verbrande dieren op straat, mensen wasten zich met water uit het open riool en van gestructureerde humanitaire hulp was weinig sprake. Afgezien van één ambulance en 5 agenten met M16 machinegeweren (om plunderen te voorkomen, waar al lang niks meer te plunderen viel) was er niks wat op hulp leek. Wel werd er vanuit 2 partytenten voedsel uitgedeeld aan de getroffen bevolking. De beelden, de geur en de gesprekken van daar, zullen nog lang blijven rondspoken, hebben een diepe indruk op een ieder van ons achtergelaten. We vonden dat we iets moesten doen, en hebben als groep besloten vanuit ons sponsorpotje 20.000 peso (320 euro) beschikbaar te stellen, zodat alle 500 getroffen mensen voor 3 dagen te eten hadden. Stephan en ik hebben een taxi gepakt naar het kantoor van Share A Child, en kregen een ware vip-status opgeplakt na het melden van het sponsorbedrag. De overdracht werd door de mensen daar op film vastgelegd, en blij dat we nog een beetje konden beteken, op een concrete manier vertrokken we terug naar SOS Kinderdorpen waar we die week verbleven. De kinderen hadden een speciaal programma voor ons en hoe wrang en naar de ochtend was, zo spectaculair, gezellig en liefdevol was de avond. Alle kinderen namen afscheid van ons die avond, de ochtend erop zouden we vertrekken. Op vrijdag zijn we naar een berg in de buurt van de stad vertrokken. Hier zouden we een dag lang met wat filippijnse jongeren optrekken. We hebben bomen geplant en een berg beklommen. Dat was een enorme tocht, maar wel supergaaf. Het uitzicht wat we hadden was adembenemend. 's Avonds werden we verrast door een onwijze moesonbui, en dat was dan ook het moment dat iedereen ook definitief zichtbaar smerig was. Op dit moment ligt het t-shirt wat ik die dag aanhad nog te weken in de steradent, in de hoop dat de modder er nog uit weet te trekken. Zaterdag hadden we een ropes-course (high elements). Voor de niet-engels sprekenden onder ons: touwklimmen! We hebben 2 onderdelen gedaan, de pumperpole (hier moest je in een 15 meter hoge paal klimmen, erop gaan staan, omdraaien en naar een touw springen dan 8 meter verder hing) en een 25 meter hoge klimmuur. De pumperpole is me niet gelukt, de klimmuur wel. Het was een enorme ervaring. Aan het einde van de dag begon het te regenen, maar heeft astrid een belofte aan zichzelf nagestreefd en heeft in de zeikende regen de pumperpole gedaan in iets minder dan een half uur. Astrid heeft bij deze bij mij een heldenstatus opgebouwd, je bent super! Zondag hebben we even lekker in een beachresort gezeten, 's avonds zouden we een diner hebben met de burgemeester, maar die kwam niet opdagen wegens ziekte. Wel hebben we onze vrienden Butch, Anne, Joepacks (Batang Pinangga), Danny en de rest van SOS kinderdorp Cebu en Share A Child weer gezien. De mensen van Share A Child hadden een cadeau voor ons. Een bedankbrief, de lijsten van de mensen die eten hadden ontvangen en het mooiste, foto's van de voedseldistributie. Ons werd het verhaal verteld dat het geld wat we hadden gegeven net op tijd kwam, omdat het voedsel net die dag op was geraakt. Ik kreeg het pakketje overhandigd, en ik ben er trots op, dat we als groep iets hebben kunnen betekenen voor die mensen. Na een hoop afscheids-/bedanktspeeches zijn we met de mensen van Ramon Aboitiz Foundation Inc. (Rafi, zij organiseerden alles voor ons en dat was ook de plek waar we sliepen)en wat andere filippijnse jongeren gaan stappen in mijn favoriete club Yo Latino. De maandag zijn we nog even uitgebreid gaan shoppen, maar het afscheid nemen was toch wel weer moeilijk. We hebben in zo'n korte tijd zulke goeie vrienden gemaakt, vrienden voor het leven, en om ze nu voor een jaar te missen is een raar gevoel. Volgend jaar ga ik weer terug, met Stephan, Geertjan, Gerben en Astrid wilde ook graag mee. We zullen onze vrienden weer opzoeken, de projecten weer bezoeken buiten de Mycebugroep om, omdat we niet 2x meemogen. Toch zullen wij doorgaan met het houden van sponsoracties, vanaf nu gericht op 3 projecten in het bijzonder: Batang Pinangga: een huis in Triomfo, Carmen, Cebu waar weeskinderen, kinderen die mishandeld, verwaarloosd of misbruikt zijn een nieuwe eerlijke kans op een goeie familie krijgen, waar ze weer leren om kind te zijn en educatie krijgen. Dit onder leiding van Butch Carpintera, mijn held, mijn superheld. Gawad Kalinga: een huizenbouwproject in barilli waar voor 800 euro een huis voor een volledig gezin wordt gebouwd. Deze huizen zijn voor de allerarmste bedoeld en het was mooi om te zien hoe zij een nieuwe kans op een goed bestaan krijgen. CCMC: Cebu City Medical Centre, een van de grotere ziekenhuizen. Een plek waar er hard geld nodig is voor materieel en medicijnen, maar ook voor het potje voor de mensen die geen medische verzorging kunnen betalen. Het ziekenhuis betaalt voor zoveel mogelijk van deze mensen de zorg, maar dat kost ook voor hen veel geld.

Mocht je na het lezen van deze verhalen het gevoel hebben dat je wat wilt doen, laat het dan even weten, misschien kan ik je van advies zijn. Mocht je nou gewoon wat geld ofzo willen geven mag je dat altijd storten op: Rekening naam: Par. H. Joannes de Doper MY Cebu Rekening nummer: 1555.91.002 Vermeld even je naam, en waarvoor je geld is bedoeld. Stuur ook mij dan even een mailtje, zodat ik je kan bedanken. Mailen mag natuurlijk gewoon naar gbruijnzeels@hotmail.com

Nu is het goed geweest voor vanavond, ik ga eten waar ik al een week naar uitkijk: andijviestampot met schnitzel!