Cebu 2007 blog Gijs deel 2

Haha! Oyoyoyoyoy... heb ik toch zomaar helemaal geen vervolg op mijn cebu blog gemaakt, kom ik net pas achter.. Hrmm.. Achterhaald als het misschien is, zal ik hier toch nog een vervolg schrijven op de eerdere gebeurtenissen.

Ik was gebleven bij dat ik maar eens wat drinken ging halen omdat ik mij helemaal niet lekker voelde.. Hrmm.. Ik ben op de markt in Danao in het busje van Rual (niet Raul) gaan liggen omdat ik echt beroerd was. De rest was de jollibee's in gegaan om wat te eten te halen en wat drinken voor gijs.. Eenmaal terug bij batang pinangga brak de hel los.. Darmkundig gesproken dan. Ik ben echt behoorlijk ziek geworden van, wat achteraf kraanwater bleek te zijn. Allan reageerde heel vriendlijk op mijn kreet "tobik" (water) en vulde mijn flesje heel lief voor me.. hij was alleen vergeten dat het gezuiverd moest zijn. Na vijf dagen bleek in het ziekenhuis dat ik behoorlijk ver was uitgedroogd en buikgriep had. Medicijnen en pijnstillers zorgden ervoor dat ik met een dag of 3, 4, weer helemaal op de been was. Ik was wel 10 kilo kwijtgeraakt in 5 dagen.. geen zorgen, ze zitten er al weer aan! Toen we terugkwamen in de stad, heb ik het eerst rustig aan gedaan. Ik ben een dag thuisgebleven toen de rest van de groep naar Barili ging, en mijn dag aan Don-Bosco heb ik vroegtijdig afgebroken. Gelukkig zou ik later toch nog terug gaan naar don bosco.

Ik ben ook nog meegeweest naar het openbare ziekenhuis CCMC waar de armste mensen worden geholpen. Ik heb daar een baby in mijn handen gehad die na 7 maanden al werd geboren. Zoiets kleins heb ik nog nooit in mijn handen gehad, en dat maakte veel indruk op me. Ook de mensen die daar behandeld werden maakten veel indruk op me. Zoveel, dat ik buiten even heb mogen uithuilen op Nanda's schouders, die er gelukkig voor mij waren. De rest van de tijd daar heb ik gewoon meegedraaid en we hebben het weer goed gehad. Tot we op een dag naar het resort gingen voor evaluatie en nog wat teambuilding.

Op onze weg daarheen zagen we een enorme rookwolk. Stephan en ik keken elkaar aan, want dit hadden we al eens meegemaakt, en we wisten meteen dat het heftig zou zijn. Uiteindelijk bleek dat de brand, die woedde door de wijk Tipolo in Mandaue City 800 huizen had verwoest en 3000 mensen dakloos had gemaakt. Een omgevallen petroleumlampje was de boosdoener.

In het resort werd voorgesteld om de burgemeester van Mandaue (Cortes) om toestemming te vragen om het gebied te betreden. De groep vroeg of ik kon vertellen wat ze konden verwachten voor ze een keuze maakten. Ik vond het zelf erg moeilijk om hierover te praten, maar was achteraf blij dat ik het heb gedaan. De voltallige groep (op 3 of 4 na) wilden op hun vrije dag wel naar het rampgebied om te kijken hoe de hulp op gang kwam. Onder begeleiding van filippijnse Special Forces werden we door het rampgebied geleid door een medewerker van DSWD (Deparment of Social Work and Development).

Na afloop wilde iedereen geld bijeen zamelen om de slachtoffers te helpen. We hebben uiteindelijk pp25000 kunnen geven, zo'n 400 euro, waar de bevolking een dag of 2 van kon eten. Ook hebben we kleding ingezameld. Een gebaar dat door de bevolking en autoriteiten op prijs werd gesteld. Zie mijn volgende blog met krantenartikelen.

Toen de groep weg was, begon het eigenlijk pas echt We zijn weer naar Batang Pinangga gegaan, waar ik ditmaal geen kraanwater heb gedronken, en naar Don Bosco waar ik het echt super heb gehad met steeph en geert. Lekker gevoetbald met de jongens, en ontzettend hard gelachen met brother Mari. Die had ons op een gegeven moment meegenomen naar een stel kennissen, die voor ons zouden koken. We hadden afgesproken om 7 uur, dus om 20.15 uur reden we weg. Het verkeer was echt een hel, en het leek erop alsof we niet binnen 2 uur in de stad zouden zijn. Gelukkig was daar brother mari, die op weinig subtiele manier gebruik maakte van een ambulance.. haha! klinkt opeens achter het stuur "yes yes! i love you!!". Het bleek een ambulance met zwaailicht en sirene te zijn. Brother mari zet zijn alarmlichten aan, begint te toeteren, raam open, en al roepend "thats my family in there!!" gaf hij gas, en zo hebben we tot aan de stad achter een ambulance aan kunnen rijden en waren we er met een minuutje of 23, een nieuw record

Ook hebben we met hem bij een spaans restaurant gegeten, waar hij de eigenaar goed kent. Deze man bleek een bask te zijn. Toen we begonnen over de eta, als grap, gaf hij te kennen goeie vrienden te hebben bij de eta. Hrmm.. dan voel je je wat minder op je gemak.. gelukkig was de ossentong erg lekker, en ook zijn Fajita's waren heel goed.

Ook zijn we nog naar Bohol geweest, met Stephan, Geertjan, LJ, Kristine en ik. Kristine en ik waren een dag eerder gegaan, en de dag erna hebben we de rest ontmoet en hebben we onze presidentiele suite (!) genomen in een beachresort. We hebben echt een supervette tour gemaakt over het eiland, hebben de Chocolate hills gezien, een ritje over de loboc rivier gemaakt, tarsiers (de kleinste primaat ter wereld) vastgehouden en een hangbrug bezocht waar een man was die kokosnoten met zijn tanden kon pellen.

De dag erna gingen we dolfijnen kijken, maar helaas hebben we er geen gezien. We gingen met een heel gammel bootje, een pumpboat, de zee op, en op een gegeven moment, toen het weer mooi werd, zijn we naar een eilandje geweest, waar in hoefijzervorm een zandbank voor lag. Hier hebben we echt heerlijk kunnen lopen, het was echt een prachtplek.. ongelooflijk!

Het afscheid was... moeilijk.. heel moeilijk zelfs.. vooral met 500 koreanen in de rij voor je op het vliegveld die allemaal gitaar proberen te spelen maar het begrip akkoord nog niet helemaal hebben begrepen. Terugkomst was raar.. het voelde niet als thuis komen, en zo voelt het nog steeds niet.. Mijn god wat mis ik Cebu.. en Kristine.. en iedereen die ik daar heb ontmoet.. Gelukkig komen kristine en LJ in december weer hierheen, dus dan aan ons om hen hier een onvergetelijke tijd te geven!

Mabuhay! Gijs